Hier volgt het verhaal over Dick van Scheijen die na zijn krijgsgevangenschap in Japan terecht kwam via het eiland Kyushu naar Tokio.
Nadat Dick van Scheijen bij de kopermijn Ashio #9 kwam te werken als krijgsgevangen , werd hij over geplaatst naar een ander kamp

Het was in september- oktober 1944 toen de overplaatsing plaats vond naar Motoyama ook wel kamp Tokyo 8B  / Hitachi #8 genoemd op 400 meter hoog  dat was te merken vanwege de temperatuur. Minder kou en aangenamer werk ik moest daar op 280 meter diep karretjes met erts duwen, niet slecht in de winter, gelijkmatige temperatuur, ik denk zo’n 18 graden C. wij werkten met open carbidlampen.  Het was een gemengd kamp, Amerikanen, Hollanders en een 20 tal jonge onder officieren uit Malakka en Singapore van Maleise en Chinese afkomst die bij de R,A.F hadden gediend.

Ook hier stierven nog weer enkele mensen maar hier was het ondervoeding.Ik woog nog 56 Kg en het werd tijd dat er een eind aan die oorlog kwam. En dat einde kwam op 15 augustus 1945. Je kon merken dat er iets aan de hand was want wij hoefden niet meer in de mijn te werken.

Officieel werd op 18 augustus bekend gemaakt dat de 2e wereldoorlog in Japan was afgelopen, de laatste tijd werd er wel veel luchtalarm gehoord, maar er gebeurde niets.

In de tijd tot ongeveer 1 september werden door carrier vliegtuigen voedselpakketten gedropt tot in het kamp, later gevolgd door bommenwerpers die op een vlakte buiten het kamp, stalen 200 liter vaten vol met voedsel, koffie, chocolade, sigaretten enz. afwierpen aan parachutes.

Vanaf 1 september, vertrek uit het kamp naar Yokohama te voet en een trein die ons zou vervoeren naar de haven, het gaf enige verwarring om te reizen maar uiteindelijk werden wij vervoerd per vrachtwagen naar de grote havenloods.
Nadat wij konden douchen en werden voorzien van nieuwe Amerikaanse marine werkpakken werden wij vervoerd naar het vliegveld Atsuki airfield van Yokohama.

Door een B-24 bommenwerper werden wij  gevlogen naar Okinawa, wel als bagage in het bommenruim.

daar zijn wij enkele dagen gebleven om door te gaan naar Manilla met een C-56. para.kist

In Manilla eigenlijk 40 km buiten de stad kwamen wij in een groot tentenkamp geheten
29 th Replacement depot. Daar werd ik ziek ( reumatic fever) en ik kwam in het hospitaal terecht, maar bleef lopend patiënt met goed medicijnen was ik weer snel opgeknapt.
Later kwam een oud collega die ik ontmoet had mij vertellen dat wij naar Amerika konden om daarna door te reizen naar Nederland. Er was plaats over op een Amerikaans troepentransportschip de U.S.N.S. [ United States Naval Ship ] “General Brewster” vanwege  inscheping van andere troepen moeten we in de haven een tijdje wachten. Dan rijden we in volgorde naar de pontonsteiger. We schepen in ( ongeveer 200 marinemensen)  gaan aan boord .

Half oktober kwamen wij in San Francisco aan en bij aankomst werden wij in het Oak Knoll Naval Hospital medisch uitgebreid onderzocht, met mijn papieren uit het hospitaal uit Manilla werd ik al snel goed gekeurd en mocht ik gaan passagieren in de stad, want zo’n kans kreeg ik zo gauw niet meer.

Na veertien dagen werden wij overgeplaatst naar de “Hillside Dormitorys” we zijn daar maar en paar dagen geweest. We mochten toen in een barak van de Amerikaanse marine op “Mare Island” en aten daar met de Amerikanen mee, nou daar wisten ze van goed eten hoor, alles was er tot ijs en milkshakes toe.
Wij hebben veel rondgetoerd en gekeken o,a. San Francisco, Oakland, Valejo, Richmond, Berkeley, Sacremento enz, mooi hoor.

Maar ook daaraan kwam een eind en half december stappen we weer in de trein op weg naar New York via Reno ( prachtig daar in de winter door de bergen ) en het ‘Great Salt Lake “naar Chicago waar we een tijdlang op een zijspoor hebben gestaan, reden onbekend.
Maar uit eindelijk toch door naar New York. Duur van de reis 5 dagen in een smerige trein.
Vanuit de trein zo aan boord van de “Queen Mary” die was ingericht als troepentransportschip en bracht 3500 man in een keer over als ik me goed herinner. Wij zaten met zo’n 700 man en je geen kop, zo groot was dat schip. In goed drie dagen waren we in Engeland, waar we werden ondergebracht in een oud krijgsgevangenkamp, waar Duitsers hadden gezeten. Een slecht kamp en slecht eten, ook aan boord van de “Queen Mary” dat kamp lag in Malvern Worchester. Daar hebben wij de kerstdagen door gebracht, want de twee schepen die ons naar Rotterdam moesten brengen waren er niet, het personeel wilde de kerstdagen thuis door brengen werd gezegd. Nou daar zat wat in, maar toen wij na de kerstdagen in Londen ( Tilbury Docks) aan kwamen lagen daar die twee schepen al 5 dagen op ons te wachten en niemand wist hoe dat nou toch kon.

30 December 1945 aankomst in Rotterdam met de “Queen Mary” daar werden de marinemensen door gestuurd via bussen naar Doorn, daar werd weer ingeschreven en gekeurd enz. enz . In de nacht van 30 op 31 december omstreeks 03.00 uur vertrokken met twee trucks een voor de mensen en een voor de bagage, op weg naar huis. het vroor en het was nog glad ook.  Via Amsterdam en Alkmaar naar Den Helder en waar onderweg maar mensen afgezet moesten worden. Om elf uur was ik op mijn plaats van bestemming, maar wist niet wat ik zou aantreffen, want ik had nog geen contact gehad met mijn ouders en verdere familie. Maar gelukkig was iedereen nog gezond en wel aanwezig.

 

Auteur:  Bert van Willigenburg